In 2022 vieren we de
'Internationale dag van de BorstkankerMAN'
met een originele theatervoorstelling
Mannen met borstkanker ... et alors !
|
|
De VRT geeft aandacht aan borstkankermannen.
https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2022/06/23/verrassende-bevinding-kankeronderzoek-borstkanker-zaait-zich-vo/?fbclid=IwAR24o2gZdaAnca1IT4Mu81IDsWBI22BlMvr2WQfHq5IgS5YuSic5XWgLHzU
https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2022/06/23/verrassende-bevinding-kankeronderzoek-borstkanker-zaait-zich-vo/?fbclid=IwAR24o2gZdaAnca1IT4Mu81IDsWBI22BlMvr2WQfHq5IgS5YuSic5XWgLHzU
Jong en bijna papa:
borstkanker slaat toe
Een eerste succesvolle actie van BorstkankerMAN
Kevin Joris (40) herkende een symptoom van borstkanker door een gesprek tijdens een praatprogramma op televisie. Lotgenoten van de vzw BorstkankerMAN vertelden er dat borstkanker ook bij mannen voorkomt. Een tijdig appél voor Kevin. Hij en zijn vrouw, Eline Govaerts, verwachtten hun eerste kindje.
Kevin vertelt.
Ik moet naar de huisarts, besefte ik, toen ik mijn t-shirt naar boven getrokken had en links een ingetrokken tepel zag. Eline en ik keken op dat moment naar Gert Late Night. Patrick en Kris van de vzw BorstkankerMAN, een lotgenotengroep voor mannen met borstkanker, hadden net over de symptomen van borstkanker verteld. Zij waren te gast in het praatprogamma omdat het die dag, 7 oktober 2019, de eerste internationale dag van borstkanker bij mannen was.
Ik was niet meteen ongerust, er kon ook gewoon niets aan de hand zijn, maar maakte wel een afspraak met de huisarts.
Die periode in ons leven was vooral een blije tijd want Eline was na een vruchtbaarheidsbehandeling 3 maanden zwanger. De eerste cruciale weken waren voorbij en de ongerustheid en de spanning waren wat weggevallen. We waren opgelucht en blij en keken uit naar ons zoontje.
Al het andere leek bijzaak tot de huisarts belde met: ‘Kom eens langs.’ De biopsie toonde kwaadaardige cellen.
Die boodschap kwam hard binnen bij mij. Ook bij Eline al is zij een sterke madam, iemand die doorgaat. Zij hielp me om er ook voor te gaan.
Enkele dagen later kreeg ik mijn traject te horen bij de borstchirurge: chemotherapie gedurende 4 maanden, één of twee operaties – het werden er twee -, radiotherapie en antihormoontherapie. Niet mis, niet min. Ik hield me vast aan de positieve stukken: de tumor was niet uitgezaaid en niet de meest agressieve. De boodschap van de arts ‘we gaan voor genezing’ gaf me moed want ik wou mijn zoontje zien opgroeien.
Op 7 oktober hadden we naar die uitzending van Gert Late Night gekeken. Minder dan een maand later, op 4 november, kreeg ik een poortkatheter ingepland voor chemotherapie. Mijn jaar van behandelingen was gestart.
Een bijzonder jaar. In volle lockdown, met het grootste gedeelte van de chemotherapie achter de rug, werd Lucas, ons zoontje, geboren. Door de coronamaatregelen moest ik die dagen ook in het ziekenhuis blijven en dat was prima. Het was een prachtige, mooie tijd. We genoten.
De papa die ik wou zijn
Een week later volgde de laatste chemobeurt en een maand later een operatie waarbij het gezwel en enkele okselklieren weggenomen werden. Een klier in mijn oksel bleek ook aangetast en weer enkele weken later volgde nog een okseluitruiming. In die periode kreeg ik het moeilijker. Ik wou er zijn voor mijn zoontje. Bij een vieze luier dacht ik ‘Papa doet dat wel even’ maar dat lukte niet. Mijn linkerarm wou nog niet mee: ik had er geen kracht in en kon hem niet optillen. Dat ontgoochelde. Ik kon niet de papa zijn die ik wou zijn en voelde me schuldig. Stukje bij beetje leerde ik mijn arm weer gebruiken en nu kan ik weer voluit voor Lucas zorgen.
Schuldgevoel speelde me parten. Ik vond dat ik me goed moest voelen want ik was er immers op tijd bij geweest. De behandeling was snel gestart en ik zag er goed uit. Vaak hoorde ik mezelf verantwoorden bij familie, vrienden of collega’s hoe ik er goed kon uitzien en toch ziek zijn. Ik vond dat ik zo snel mogelijk moest aanvaarden wat me overkwam maar dat werkte niet. Gesprekken met een psychologe hebben me geholpen. Nu heb ik geleerd dat niks moet, dat ik er zelf niet verantwoordelijk voor ben dat ik kanker kreeg, dat ik daardoor niet kon blijven werken, dat ik Eline dit aandoe, dat ik minder volledig papa kon zijn. Schuld hoort niet in dat plaatje.
Het mooiste moment
Het moeilijkste moment in dit voorbije jaar, was die eerste chemo. Eenmaal thuis, na dat eerste infuus, viel ik helemaal stil. Misselijk en ellendig was ik. Helemaal onderuit ging ik; dat viel lelijk tegen.
En het mooiste moment – daar hoef ik niet over na te denken – was de geboorte van Lucas. We hebben voor hem gekozen en zo naar hem uitgekeken. Hij is een pracht van een kereltje. Ik hoop dat mijn behandeling gewerkt heeft en ik hem mag zien opgroeien. Goed dat ik die wake-up call kreeg tijdens het praatprogramma op televisie en tijdig naar de huisarts ging.
Els Put
Kevin vertelt.
Ik moet naar de huisarts, besefte ik, toen ik mijn t-shirt naar boven getrokken had en links een ingetrokken tepel zag. Eline en ik keken op dat moment naar Gert Late Night. Patrick en Kris van de vzw BorstkankerMAN, een lotgenotengroep voor mannen met borstkanker, hadden net over de symptomen van borstkanker verteld. Zij waren te gast in het praatprogamma omdat het die dag, 7 oktober 2019, de eerste internationale dag van borstkanker bij mannen was.
Ik was niet meteen ongerust, er kon ook gewoon niets aan de hand zijn, maar maakte wel een afspraak met de huisarts.
Die periode in ons leven was vooral een blije tijd want Eline was na een vruchtbaarheidsbehandeling 3 maanden zwanger. De eerste cruciale weken waren voorbij en de ongerustheid en de spanning waren wat weggevallen. We waren opgelucht en blij en keken uit naar ons zoontje.
Al het andere leek bijzaak tot de huisarts belde met: ‘Kom eens langs.’ De biopsie toonde kwaadaardige cellen.
Die boodschap kwam hard binnen bij mij. Ook bij Eline al is zij een sterke madam, iemand die doorgaat. Zij hielp me om er ook voor te gaan.
Enkele dagen later kreeg ik mijn traject te horen bij de borstchirurge: chemotherapie gedurende 4 maanden, één of twee operaties – het werden er twee -, radiotherapie en antihormoontherapie. Niet mis, niet min. Ik hield me vast aan de positieve stukken: de tumor was niet uitgezaaid en niet de meest agressieve. De boodschap van de arts ‘we gaan voor genezing’ gaf me moed want ik wou mijn zoontje zien opgroeien.
Op 7 oktober hadden we naar die uitzending van Gert Late Night gekeken. Minder dan een maand later, op 4 november, kreeg ik een poortkatheter ingepland voor chemotherapie. Mijn jaar van behandelingen was gestart.
Een bijzonder jaar. In volle lockdown, met het grootste gedeelte van de chemotherapie achter de rug, werd Lucas, ons zoontje, geboren. Door de coronamaatregelen moest ik die dagen ook in het ziekenhuis blijven en dat was prima. Het was een prachtige, mooie tijd. We genoten.
De papa die ik wou zijn
Een week later volgde de laatste chemobeurt en een maand later een operatie waarbij het gezwel en enkele okselklieren weggenomen werden. Een klier in mijn oksel bleek ook aangetast en weer enkele weken later volgde nog een okseluitruiming. In die periode kreeg ik het moeilijker. Ik wou er zijn voor mijn zoontje. Bij een vieze luier dacht ik ‘Papa doet dat wel even’ maar dat lukte niet. Mijn linkerarm wou nog niet mee: ik had er geen kracht in en kon hem niet optillen. Dat ontgoochelde. Ik kon niet de papa zijn die ik wou zijn en voelde me schuldig. Stukje bij beetje leerde ik mijn arm weer gebruiken en nu kan ik weer voluit voor Lucas zorgen.
Schuldgevoel speelde me parten. Ik vond dat ik me goed moest voelen want ik was er immers op tijd bij geweest. De behandeling was snel gestart en ik zag er goed uit. Vaak hoorde ik mezelf verantwoorden bij familie, vrienden of collega’s hoe ik er goed kon uitzien en toch ziek zijn. Ik vond dat ik zo snel mogelijk moest aanvaarden wat me overkwam maar dat werkte niet. Gesprekken met een psychologe hebben me geholpen. Nu heb ik geleerd dat niks moet, dat ik er zelf niet verantwoordelijk voor ben dat ik kanker kreeg, dat ik daardoor niet kon blijven werken, dat ik Eline dit aandoe, dat ik minder volledig papa kon zijn. Schuld hoort niet in dat plaatje.
Het mooiste moment
Het moeilijkste moment in dit voorbije jaar, was die eerste chemo. Eenmaal thuis, na dat eerste infuus, viel ik helemaal stil. Misselijk en ellendig was ik. Helemaal onderuit ging ik; dat viel lelijk tegen.
En het mooiste moment – daar hoef ik niet over na te denken – was de geboorte van Lucas. We hebben voor hem gekozen en zo naar hem uitgekeken. Hij is een pracht van een kereltje. Ik hoop dat mijn behandeling gewerkt heeft en ik hem mag zien opgroeien. Goed dat ik die wake-up call kreeg tijdens het praatprogramma op televisie en tijdig naar de huisarts ging.
Els Put