Het verhaal van Patrick
Ik ben Patrick, 66 jaar, in 2016 kreeg ik de diagnose “borstkanker “. Ik wist niet dat mannen borstkanker kunnen krijgen en dacht op die moment dat ik de eerste Belg was die borstkanker kreeg. Maar dat is niet zo, jaarlijks zijn er een honderdtal in België. Na een ongelukkige val herstelde ik van een cuff operatie aan mijn schouder. Ik vroeg aan de dokter om even naar het knobbeltje aan mijn borst te kijken. Enkele uren na dat onderzoek kwam de oncoloog aan mijn ziekenhuisbed.
Tijdens dat gesprek, vernam ik wat er ging gebeuren. De onzekerheid overviel me, en ik had de bezorgdheid geuit dat ik mijn kleinkinderen misschien niet zou zien opgroeien. Wat als het fout zou lopen en later iemand deze klein mannen moest zeggen wie hun grootvader was. Hier had ik het heel moeilijk mee. De chirurg beloofde me dat ze er zou voor zorgen dat ik mijn kleinkinderen wel zou zien opgroeien. Deze korte zin van de dokter veranderde mijn ganse denken. Ik besloot er volledig voor te gaan. Nadien bleek dat ik erfelijk belast ben met BRCA, een defect gen dat de kans op borstkanker verhoogd. Ik zou het misschien zou kunnen doorgeven aan mijn nakomelingen. Ik probeer daar niet te veel over na te denken,,,. Maar een gewaarschuwd persoon is er twee waard. Het onderwerp, erfelijkheid was voor mij het meest emotionele in mijn ganse borstkanker verhaal.
Er waren dus toch nog mannen met borstkanker, kwam ik te weten. Enkele van deze mannen vonden elkaar en, samen met hen, richtte ik mee de lotgenotengroep Borstkankerman op. Hierdoor kan ik tot op vandaag, de belangrijke boodschap mee uitdragen. Mannen hebben ook borsten en kunnen dus ook borstkanker krijgen. Dit geeft me veel voldoening. Het bestuur van Borstkankerman werkt heel hard om onze doelstellingen te behalen en aandacht in de media te vragen. Zo wordt de ziekte bespreekbaar en kunnen mannen die borstkanker hebben uit de taboesfeer gehaald worden.
Ik voel me goed, alles heeft een plaats gekregen in mijn leven. Enkel de jaarlijkse controle in de borstkliniek brengt nog wat onrust met zich mee. Telkens een mammografie, echografie en bloedonderzoeken. Ik ben steeds blij en opgelucht als de dokter, tot volgend jaar zegt. Want nu is alles in orde. Ik raad het trouwens iedereen aan om naar een erkende borstkliniek te gaan. Als je iets verdachts ziet of voelt in je borst, dan moet je, als man dezelfde reactie hebben als een vrouw en naar de huisdokter gaan. Je huisdokter zal je de juiste weg naar een erkende borstkliniek wijzen. De dokters die me, in de borstkliniek van Geel, vanaf de diagnose tot op de dag van heden opvolgen verdienen mijn grootste respect en zijn voor mij de geruststellende factor in mijn jaarplanning.
In het begin van mijn revalidatie heb ik leren boekbinden bij de boekbindersgilde in Turnhout. Dit ambacht heeft me de nodige rust en uitdaging gegeven om nog vele jaren actief verder te leven met mijn kleinkinderen en familie. Ondertussen ben ik op pensioen en geniet van het leven. Ik maak me niet meer druk om futiliteiten waar ik me vroeger aan ergerde, want het kan snel keren.
Patrick Bastiaens uit Oevel, Geboren in 1959.
Tijdens dat gesprek, vernam ik wat er ging gebeuren. De onzekerheid overviel me, en ik had de bezorgdheid geuit dat ik mijn kleinkinderen misschien niet zou zien opgroeien. Wat als het fout zou lopen en later iemand deze klein mannen moest zeggen wie hun grootvader was. Hier had ik het heel moeilijk mee. De chirurg beloofde me dat ze er zou voor zorgen dat ik mijn kleinkinderen wel zou zien opgroeien. Deze korte zin van de dokter veranderde mijn ganse denken. Ik besloot er volledig voor te gaan. Nadien bleek dat ik erfelijk belast ben met BRCA, een defect gen dat de kans op borstkanker verhoogd. Ik zou het misschien zou kunnen doorgeven aan mijn nakomelingen. Ik probeer daar niet te veel over na te denken,,,. Maar een gewaarschuwd persoon is er twee waard. Het onderwerp, erfelijkheid was voor mij het meest emotionele in mijn ganse borstkanker verhaal.
Er waren dus toch nog mannen met borstkanker, kwam ik te weten. Enkele van deze mannen vonden elkaar en, samen met hen, richtte ik mee de lotgenotengroep Borstkankerman op. Hierdoor kan ik tot op vandaag, de belangrijke boodschap mee uitdragen. Mannen hebben ook borsten en kunnen dus ook borstkanker krijgen. Dit geeft me veel voldoening. Het bestuur van Borstkankerman werkt heel hard om onze doelstellingen te behalen en aandacht in de media te vragen. Zo wordt de ziekte bespreekbaar en kunnen mannen die borstkanker hebben uit de taboesfeer gehaald worden.
Ik voel me goed, alles heeft een plaats gekregen in mijn leven. Enkel de jaarlijkse controle in de borstkliniek brengt nog wat onrust met zich mee. Telkens een mammografie, echografie en bloedonderzoeken. Ik ben steeds blij en opgelucht als de dokter, tot volgend jaar zegt. Want nu is alles in orde. Ik raad het trouwens iedereen aan om naar een erkende borstkliniek te gaan. Als je iets verdachts ziet of voelt in je borst, dan moet je, als man dezelfde reactie hebben als een vrouw en naar de huisdokter gaan. Je huisdokter zal je de juiste weg naar een erkende borstkliniek wijzen. De dokters die me, in de borstkliniek van Geel, vanaf de diagnose tot op de dag van heden opvolgen verdienen mijn grootste respect en zijn voor mij de geruststellende factor in mijn jaarplanning.
In het begin van mijn revalidatie heb ik leren boekbinden bij de boekbindersgilde in Turnhout. Dit ambacht heeft me de nodige rust en uitdaging gegeven om nog vele jaren actief verder te leven met mijn kleinkinderen en familie. Ondertussen ben ik op pensioen en geniet van het leven. Ik maak me niet meer druk om futiliteiten waar ik me vroeger aan ergerde, want het kan snel keren.
Patrick Bastiaens uit Oevel, Geboren in 1959.