Het verhaal van Marino
Het was februari 2015, mijn werkdag in de horeca zat er op. Bij het omkleden ontdekte ik opgedroogd bloed rond mijn linker tepel. Ik dacht dat ik mij gekrabd of gestoten had, dus even een pleister er op en het zou wel doorgaan. Fout gedacht..., de volgende dagen werd het erger en erger, steeds meer bloed en vochtverlies rond de tepel. Dan maar naar de huisarts, die had onmiddellijk door dat het niet goed zat en stuurde mij, met enig aandringen, door naar het ziekenhuis voor een afspraak gynaecologie. Een uur later werd er reeds een biopsie genomen. Dat was zeer pijnlijk.
Twaalf uur later viel het verdikt. Diagnose Borstkanker en de tumor was kwaadaardig. Borstkanker bij een man! Nog nooit van gehoord! Toch was het zo. Ik was amper negenenveertig jaar oud. Een onaangename periode stond mij te wachten. Heel snel werd radiotherapie opgestart. De vele bestralingen hadden hun werk gedaan, gezien de schade die ik opgelopen had aan mijn borst. De tepel was vanzelf losgekomen en afgevallen. Met de brandwonden was dagelijkse verzorging in de wondkliniek noodzakelijk. Dit heeft meer dan een jaar geduurd. Nadien werd chemo aanbevolen, maar dat heb ik toen afgewezen. Een groep oncologen heeft dan beslist over te stappen naar een andere therapie. Ik heb toen gedurende 18 maanden hormoonpilletjes genomen.
Bij een volgende scan werden er drie uitzaaiingen vastgesteld, in de heup, ribben en rugwervel. Dit was een zeer harde klap om te verwerken. Er was kans op verlamming en het uitzicht om in een rolstoel te belanden schrikte mij enorm af. Gelukkig is het niet zover gekomen.
Ik had veel kopzorgen omdat de medicatie niet terugbetaald werd voor mannen. Ik moest maandelijks ongeveer tweeduizend zevenhonderd euro betalen. Ik heb toch voor deze behandeling gekozen en mijn oncoloog is er in geslaagd om via het pharma bedrijf enkele gratis stalen te krijgen. Dat was een hele opluchting. Dank zij de inzet van enkele organisaties, waaronder Borstkankerman, is deze medicatie sinds tweeduizend drieentwintig wel terugbetaald voor mannen.
Heden ga ik nog maandelijks naar het ziekenhuis voor mijn behandeling. Ik krijg een totale check-up en telkens twee inspuitingen. Na 10 jaar is het een routine geworden. Telkens een opoffering, maar dan draai ik de knop om en zeg ik tegen mezelf, ‘het helpt’, dus doorgaan,. ik leef nog.
Professioneel moest ik een grote stap terugzetten en dat vind ik nog steeds heel erg. In je hoofd wil je wel terug aan het werk gaan, maar het lichaam zit erdoor en fysisch gaat het niet meer. Toch zijn er positieve kanten, op meer dan 10 jaar is er een enorme evolutie in de dagkliniek van het ziekenhuis. Het verloopt steeds beter en sneller. Artsen en verpleegkundigen zijn beter op de hoogte van de behandelingen en willen het beste voor de patiënt. Mijn oprechte dank gaat naar deze mensen. Telkens op de terugweg van de behandeling is er hoop, en dat stelt mij gerust.
Ik kan nog intens genieten van mijn hobby en ben actief in de plaatselijke carnavalsvereniging. Dat maakt het leven mooi.
Marino Gilissen, uit Eisden Maasmechelen. Geboren 1967
Twaalf uur later viel het verdikt. Diagnose Borstkanker en de tumor was kwaadaardig. Borstkanker bij een man! Nog nooit van gehoord! Toch was het zo. Ik was amper negenenveertig jaar oud. Een onaangename periode stond mij te wachten. Heel snel werd radiotherapie opgestart. De vele bestralingen hadden hun werk gedaan, gezien de schade die ik opgelopen had aan mijn borst. De tepel was vanzelf losgekomen en afgevallen. Met de brandwonden was dagelijkse verzorging in de wondkliniek noodzakelijk. Dit heeft meer dan een jaar geduurd. Nadien werd chemo aanbevolen, maar dat heb ik toen afgewezen. Een groep oncologen heeft dan beslist over te stappen naar een andere therapie. Ik heb toen gedurende 18 maanden hormoonpilletjes genomen.
Bij een volgende scan werden er drie uitzaaiingen vastgesteld, in de heup, ribben en rugwervel. Dit was een zeer harde klap om te verwerken. Er was kans op verlamming en het uitzicht om in een rolstoel te belanden schrikte mij enorm af. Gelukkig is het niet zover gekomen.
Ik had veel kopzorgen omdat de medicatie niet terugbetaald werd voor mannen. Ik moest maandelijks ongeveer tweeduizend zevenhonderd euro betalen. Ik heb toch voor deze behandeling gekozen en mijn oncoloog is er in geslaagd om via het pharma bedrijf enkele gratis stalen te krijgen. Dat was een hele opluchting. Dank zij de inzet van enkele organisaties, waaronder Borstkankerman, is deze medicatie sinds tweeduizend drieentwintig wel terugbetaald voor mannen.
Heden ga ik nog maandelijks naar het ziekenhuis voor mijn behandeling. Ik krijg een totale check-up en telkens twee inspuitingen. Na 10 jaar is het een routine geworden. Telkens een opoffering, maar dan draai ik de knop om en zeg ik tegen mezelf, ‘het helpt’, dus doorgaan,. ik leef nog.
Professioneel moest ik een grote stap terugzetten en dat vind ik nog steeds heel erg. In je hoofd wil je wel terug aan het werk gaan, maar het lichaam zit erdoor en fysisch gaat het niet meer. Toch zijn er positieve kanten, op meer dan 10 jaar is er een enorme evolutie in de dagkliniek van het ziekenhuis. Het verloopt steeds beter en sneller. Artsen en verpleegkundigen zijn beter op de hoogte van de behandelingen en willen het beste voor de patiënt. Mijn oprechte dank gaat naar deze mensen. Telkens op de terugweg van de behandeling is er hoop, en dat stelt mij gerust.
Ik kan nog intens genieten van mijn hobby en ben actief in de plaatselijke carnavalsvereniging. Dat maakt het leven mooi.
Marino Gilissen, uit Eisden Maasmechelen. Geboren 1967