Het verhaal van Kris
Mannen met borstkanker:
“Ik verloor m’n broer door de ziekte en plots zat ik in hetzelfde schuitje.”
Door SANNE VAN BRITSOM
Kris verloor z’n broer aan borstkanker. In 2010 kreeg hij dezelfde diagnose. Wat volgde was een lange behandeling én een reeks slopende erfelijkheidsonderzoeken binnen de familie. Tien jaar later kijkt hij met een positieve en heldere blik naar het leven.
DE VOLGENDE IN DE RIJ
Kris (60): “Mijn broer was amper 36 toen borstkanker bij hem vastgesteld werd. Vijf jaar later overleed hij. Het is al zeldzaam dat je als man borstkanker krijgt, laat staan op zo’n jonge leeftijd. Maar toen werd eigenlijk nog niet echt onderzoek gevoerd naar mogelijke verklaringen. In 2008 kreeg m’n oudste zus dezelfde diagnose, ook zij had borstkanker. Maar ook dan stelden we ons daar niet al te veel vragen bij. Jammer genoeg zijn er zoveel vrouwen die ooit met de ziekte geconfronteerd worden. Het is pas in 2010, toen ik zelf een knobbeltje voelde aan mijn tepel, dat we dachten: hier klopt iets niet. Twee mannen met borstkanker in dezelfde familie, dat is wel heel uitzonderlijk.
En toch was het zo. Even hoopte ik nog dat het niet zo zou zijn. Bij de mammografie was wel duidelijk dat er iets te zien was, maar het is pas na de punctie dat ik echt het verdict te horen kreeg. Ik denk dat dat voor mij het zwaarste moment was. Het besef dat ik de volgende was.”
BANGE ZOEKTOCHT NAAR HET GEN
“Vanaf dan ging alles in een stroomversnelling. Want los van je eigen behandeling, moet je ook beginnen onderzoeken of er toch geen erfelijkheidsfactor aanwezig is. Samen met m’n zus ging ik op onderzoek. Na zes maanden kregen we het nieuws dat we beiden drager waren van het BRCA2-gen. Een klap in het gezicht. Nu kan ik dat goed plaatsen, maar op dat moment is het alsof de ene reusachtige sneeuwbal na de andere van de berg komt gerold. Je speelt je angst door naar je familieleden, want ook zij kunnen het gen dragen. Het grijpt me nu nog steeds naar de keel. Je hoopt dat iedereen daar ongeschonden uitkomt, maar uiteindelijk bleken verschillende familieleden erfelijk belast te zijn. En dat komt binnen.
Je denkt veilig te zijn als je het gen niet hebt, maar ook dat is een vals gevoel. De ziekte kan je nog steeds plots overvallen.
Je moet natuurlijk keuzes maken. Laat je je onderzoeken? En vooral, wat ga je doen als je drager bent van het gen? En ook na die keuzes werd onze familie niet gespaard van de ziekte. M’n ene zus bleek erfelijk belast. Ze was ouder dan 50, dus de kans dat ze ooit borstkanker zou krijgen bleek meer dan 80 procent te zijn. Zij besloot haar beide borsten preventief te laten verwijderen. Een andere zus bleek dan niet belast te zijn met het gen, maar toch kreeg ook zij enkele jaren later borstkanker. Ook dat is bikkelhard. Je denkt ‘ik ben veilig’, maar dan toch nog loop je als vrouw heel wat kans om ooit met de ziekte geconfronteerd te worden. Dat is hard, hé.”
MAN ZONDER BORSTEN
“Terwijl we volop bezig waren met de onderzoeken, startte mijn behandeling natuurlijk. Al vrij snel belandde ik op de operatietafel en werd m’n ene borst weggenomen. Omdat ik uitzaaiingen bleek te hebben in mijn lymfeklieren, werden ook verschillende klieren geruimd. Dat is ingrijpend, zo’n operatie. Voor vrouwen is het veel erger, dat begrijp ik wel, maar ook mijn lichaam was beschadigd. Eén jaar na mijn operatie besloot ik ook mijn tweede borst te laten verwijderen, preventief. De kans dat ik ook kanker zou krijgen in m’n tweede borst was misschien klein, maar ik wou het risico niet nemen. Dus daar sta je dan, zonder borsten. Dat moest ik toch echt even tijd geven om te laten bezinken. Ondertussen heb ik vrede genomen met m’n lichaam, maar aanvankelijk was het heel moeilijk. Je hebt toch het gevoel dat mensen naar je staren.
Ik kreeg de laatste keer chemo op de sterfdag van mijn broer. Er ging zoveel door me heen toen. Je wordt teruggekatapulteerd naar dat verlies, terwijl je zelf midden in je behandeling zit.
Na mijn eerste operatie volgden de chemosessies. Ik kreeg twee verschillende types chemo. En eigenlijk is dat iets geks, want je voelt je aanvankelijk niet ziek, je wordt ziek gemaakt. Ik doorstond die sessies wel, maar je bent daar écht niet goed van. In die periode stond ik ook enorm dicht bij mijn eigen gevoel en het hielp me enorm om mijn gevoelens neer te schrijven in blogposts. Ik was me zo bewust van alles om me heen en dan moest de laatste chemodag nog komen. Die dag vergeet ik nooit meer. 13 september, net de dag waarop m’n broer overleed, reed ik de laatste keer naar het ziekenhuis voor een chemobehandeling. Dat was zo’n pakkend moment voor me. Ik leek wel in een andere dimensie te leven, zo hard kwam het bij me binnen.
Daarna volgde nog een reeks bestralingen, die ik gelukkig vrij goed doorstond. Maar vergis je niet, ze hebben wel degelijk impact, hoor. Ik herinner me dat ik m’n borst altijd inwreef met een hydraterende zalf, maar m’n rug vergat ik en die begon er gaandeweg onder te lijden. Zelfs op m’n borstkas zie je nog altijd de impact van de stralingen.”
10 JAAR HORMONEN ÉN EEN FRISSE BLIK OP HET LEVEN
“Na de chemoperiode en de bestralingen, volgden er 10 jaar hormoontherapie. Ik nam m’n laatste pilletje eind september. Iedereen reageert daar anders op, sommige vrouwen moeten er zelfs mee stoppen omdat ze er zoveel last van hebben. Ik heb daarbij wel geluk gehad. Het enige wat in m’n lijf hangt, is een soort van vermoeidheid, maar misschien keert ook dat weer nu mijn behandeling er eindelijk op zit.
Je leert alles relativeren, maar je wilt ook vooral gewoon léven. We zijn zo vaak bang voor het leven, maar dat is toch een enorme energieverspilling?
Mijn ziekte heeft me eigenlijk ook heel wat inzichten gebracht. Toen ik opnieuw aan het werk ging, voelde ik dat het niet goed zat. De muren kwamen op me af, banale discussies waren er voor mij te veel aan en vooral: ik kon niet meer aarden binnen mijn job. Ik werkte in de banksector en het was toen net crisis. Na lang twijfelen besloot ik ook in te gaan op het aanbod om vervroegd te stoppen met werken. Ik was toen 52 en ik vond het aanvankelijk echt niet gemakkelijk, maar gaandeweg heb ik geleerd dat de dag voor mij echt gewoon de dag mag zijn. Ik hoef niets gepresteerd te hebben of verwezenlijkt te hebben. Laat alles maar gewoon zijn zoals het is.
Ook op vlak van relaties stel je jezelf anders in. Tijdens mijn behandeling ging ik net door een moeilijke scheiding, maar nu heb ik een vriendin die me echt een herboren gevoel geeft. We fietsen samen, gaan het avontuur aan samen en vooral: zij heeft ook echt de instelling om te willen léven. Mensen zijn soms zo bang om voluit te durven leven en ze maken zich zorgen om de meest banale dingen. Maar waarom zou je daar in godsnaam je tijd in steken? We verwachten ook te vaak dat een ander ons gelukkig zal maken. Je partner, je kinderen of je vrienden. Maar zo werkt het helemaal niet, je moet het zélf doen.”
MISSIE ‘VERTEL HET VERDER’
“Ik voelde tijdens mijn behandeling wel een enorme verantwoordelijkheid naar m’n broer toe. Misschien besefte ik toen hij ziek was niet genoeg hoe zwaar het allemaal voor hem was. Hoe eindig het uiteindelijk ook zou zijn. Ondertussen heb ik er voor mezelf echt een missie van gemaakt om me te blijven inzetten en de ziekte in de kijker te zetten. Door te praten over mijn ervaringen wil ik andere mannen bereiken, want ik wéét gewoon dat mijn broer veel te lang gewacht heeft om zich te laten onderzoeken. En mannen bereiken is niet evident. Want mannen zijn nooit ziek, hé (lacht) en als ze al ziek zijn, dan kan het zeker geen borstkanker zijn.”
Kris is één van de mannen die mee de vzw BorstkankerMAN oprichtte. Wil je meer weten of deze lotgenotengroep of wil je hun verhaal mee volgen? Neem dan zeker een kijkje op hun website of Facebookpagina.
“Ik verloor m’n broer door de ziekte en plots zat ik in hetzelfde schuitje.”
Door SANNE VAN BRITSOM
Kris verloor z’n broer aan borstkanker. In 2010 kreeg hij dezelfde diagnose. Wat volgde was een lange behandeling én een reeks slopende erfelijkheidsonderzoeken binnen de familie. Tien jaar later kijkt hij met een positieve en heldere blik naar het leven.
DE VOLGENDE IN DE RIJ
Kris (60): “Mijn broer was amper 36 toen borstkanker bij hem vastgesteld werd. Vijf jaar later overleed hij. Het is al zeldzaam dat je als man borstkanker krijgt, laat staan op zo’n jonge leeftijd. Maar toen werd eigenlijk nog niet echt onderzoek gevoerd naar mogelijke verklaringen. In 2008 kreeg m’n oudste zus dezelfde diagnose, ook zij had borstkanker. Maar ook dan stelden we ons daar niet al te veel vragen bij. Jammer genoeg zijn er zoveel vrouwen die ooit met de ziekte geconfronteerd worden. Het is pas in 2010, toen ik zelf een knobbeltje voelde aan mijn tepel, dat we dachten: hier klopt iets niet. Twee mannen met borstkanker in dezelfde familie, dat is wel heel uitzonderlijk.
En toch was het zo. Even hoopte ik nog dat het niet zo zou zijn. Bij de mammografie was wel duidelijk dat er iets te zien was, maar het is pas na de punctie dat ik echt het verdict te horen kreeg. Ik denk dat dat voor mij het zwaarste moment was. Het besef dat ik de volgende was.”
BANGE ZOEKTOCHT NAAR HET GEN
“Vanaf dan ging alles in een stroomversnelling. Want los van je eigen behandeling, moet je ook beginnen onderzoeken of er toch geen erfelijkheidsfactor aanwezig is. Samen met m’n zus ging ik op onderzoek. Na zes maanden kregen we het nieuws dat we beiden drager waren van het BRCA2-gen. Een klap in het gezicht. Nu kan ik dat goed plaatsen, maar op dat moment is het alsof de ene reusachtige sneeuwbal na de andere van de berg komt gerold. Je speelt je angst door naar je familieleden, want ook zij kunnen het gen dragen. Het grijpt me nu nog steeds naar de keel. Je hoopt dat iedereen daar ongeschonden uitkomt, maar uiteindelijk bleken verschillende familieleden erfelijk belast te zijn. En dat komt binnen.
Je denkt veilig te zijn als je het gen niet hebt, maar ook dat is een vals gevoel. De ziekte kan je nog steeds plots overvallen.
Je moet natuurlijk keuzes maken. Laat je je onderzoeken? En vooral, wat ga je doen als je drager bent van het gen? En ook na die keuzes werd onze familie niet gespaard van de ziekte. M’n ene zus bleek erfelijk belast. Ze was ouder dan 50, dus de kans dat ze ooit borstkanker zou krijgen bleek meer dan 80 procent te zijn. Zij besloot haar beide borsten preventief te laten verwijderen. Een andere zus bleek dan niet belast te zijn met het gen, maar toch kreeg ook zij enkele jaren later borstkanker. Ook dat is bikkelhard. Je denkt ‘ik ben veilig’, maar dan toch nog loop je als vrouw heel wat kans om ooit met de ziekte geconfronteerd te worden. Dat is hard, hé.”
MAN ZONDER BORSTEN
“Terwijl we volop bezig waren met de onderzoeken, startte mijn behandeling natuurlijk. Al vrij snel belandde ik op de operatietafel en werd m’n ene borst weggenomen. Omdat ik uitzaaiingen bleek te hebben in mijn lymfeklieren, werden ook verschillende klieren geruimd. Dat is ingrijpend, zo’n operatie. Voor vrouwen is het veel erger, dat begrijp ik wel, maar ook mijn lichaam was beschadigd. Eén jaar na mijn operatie besloot ik ook mijn tweede borst te laten verwijderen, preventief. De kans dat ik ook kanker zou krijgen in m’n tweede borst was misschien klein, maar ik wou het risico niet nemen. Dus daar sta je dan, zonder borsten. Dat moest ik toch echt even tijd geven om te laten bezinken. Ondertussen heb ik vrede genomen met m’n lichaam, maar aanvankelijk was het heel moeilijk. Je hebt toch het gevoel dat mensen naar je staren.
Ik kreeg de laatste keer chemo op de sterfdag van mijn broer. Er ging zoveel door me heen toen. Je wordt teruggekatapulteerd naar dat verlies, terwijl je zelf midden in je behandeling zit.
Na mijn eerste operatie volgden de chemosessies. Ik kreeg twee verschillende types chemo. En eigenlijk is dat iets geks, want je voelt je aanvankelijk niet ziek, je wordt ziek gemaakt. Ik doorstond die sessies wel, maar je bent daar écht niet goed van. In die periode stond ik ook enorm dicht bij mijn eigen gevoel en het hielp me enorm om mijn gevoelens neer te schrijven in blogposts. Ik was me zo bewust van alles om me heen en dan moest de laatste chemodag nog komen. Die dag vergeet ik nooit meer. 13 september, net de dag waarop m’n broer overleed, reed ik de laatste keer naar het ziekenhuis voor een chemobehandeling. Dat was zo’n pakkend moment voor me. Ik leek wel in een andere dimensie te leven, zo hard kwam het bij me binnen.
Daarna volgde nog een reeks bestralingen, die ik gelukkig vrij goed doorstond. Maar vergis je niet, ze hebben wel degelijk impact, hoor. Ik herinner me dat ik m’n borst altijd inwreef met een hydraterende zalf, maar m’n rug vergat ik en die begon er gaandeweg onder te lijden. Zelfs op m’n borstkas zie je nog altijd de impact van de stralingen.”
10 JAAR HORMONEN ÉN EEN FRISSE BLIK OP HET LEVEN
“Na de chemoperiode en de bestralingen, volgden er 10 jaar hormoontherapie. Ik nam m’n laatste pilletje eind september. Iedereen reageert daar anders op, sommige vrouwen moeten er zelfs mee stoppen omdat ze er zoveel last van hebben. Ik heb daarbij wel geluk gehad. Het enige wat in m’n lijf hangt, is een soort van vermoeidheid, maar misschien keert ook dat weer nu mijn behandeling er eindelijk op zit.
Je leert alles relativeren, maar je wilt ook vooral gewoon léven. We zijn zo vaak bang voor het leven, maar dat is toch een enorme energieverspilling?
Mijn ziekte heeft me eigenlijk ook heel wat inzichten gebracht. Toen ik opnieuw aan het werk ging, voelde ik dat het niet goed zat. De muren kwamen op me af, banale discussies waren er voor mij te veel aan en vooral: ik kon niet meer aarden binnen mijn job. Ik werkte in de banksector en het was toen net crisis. Na lang twijfelen besloot ik ook in te gaan op het aanbod om vervroegd te stoppen met werken. Ik was toen 52 en ik vond het aanvankelijk echt niet gemakkelijk, maar gaandeweg heb ik geleerd dat de dag voor mij echt gewoon de dag mag zijn. Ik hoef niets gepresteerd te hebben of verwezenlijkt te hebben. Laat alles maar gewoon zijn zoals het is.
Ook op vlak van relaties stel je jezelf anders in. Tijdens mijn behandeling ging ik net door een moeilijke scheiding, maar nu heb ik een vriendin die me echt een herboren gevoel geeft. We fietsen samen, gaan het avontuur aan samen en vooral: zij heeft ook echt de instelling om te willen léven. Mensen zijn soms zo bang om voluit te durven leven en ze maken zich zorgen om de meest banale dingen. Maar waarom zou je daar in godsnaam je tijd in steken? We verwachten ook te vaak dat een ander ons gelukkig zal maken. Je partner, je kinderen of je vrienden. Maar zo werkt het helemaal niet, je moet het zélf doen.”
MISSIE ‘VERTEL HET VERDER’
“Ik voelde tijdens mijn behandeling wel een enorme verantwoordelijkheid naar m’n broer toe. Misschien besefte ik toen hij ziek was niet genoeg hoe zwaar het allemaal voor hem was. Hoe eindig het uiteindelijk ook zou zijn. Ondertussen heb ik er voor mezelf echt een missie van gemaakt om me te blijven inzetten en de ziekte in de kijker te zetten. Door te praten over mijn ervaringen wil ik andere mannen bereiken, want ik wéét gewoon dat mijn broer veel te lang gewacht heeft om zich te laten onderzoeken. En mannen bereiken is niet evident. Want mannen zijn nooit ziek, hé (lacht) en als ze al ziek zijn, dan kan het zeker geen borstkanker zijn.”
Kris is één van de mannen die mee de vzw BorstkankerMAN oprichtte. Wil je meer weten of deze lotgenotengroep of wil je hun verhaal mee volgen? Neem dan zeker een kijkje op hun website of Facebookpagina.
