Het verhaal van James
Op maandagochtend, 25 september 2023, werd ik wakker met een stekende pijn in mijn linker oksel. In eerste instantie dacht ik dat het iets onschuldig was dat met een pijnstiller wel zou overgaan. Maar toen die niets uithaalden, besloot ik de volgende ochtend naar de huisarts te gaan. Na onderzoek en een bloedafname moest ik de dag erna naar het ziekenhuis voor een echo en een mammografie. Ik was me nog van geen kwaad bewust.
De arts vertelde me dat er iets in mijn borst zat dat er niet thuishoorde en dat het eruit moest. Ze vroeg of ik diezelfde avond kon terugkomen voor een CT-scan van de thorax, en de volgende ochtend voor een biopsie. Nog steeds redelijk onbezorgd stemde ik toe. Maar toen ik haar kordate telefoongesprek met haar collega hoorde, begon het me te dagen: dit is serieus. Met bevende stem vroeg ik haar of ik kanker had. Ze wilde niets bevestigen en alles eerst uitsluiten.
De volgende dag kreeg ik de biopsie. Een nare ervaring. Daarna was het wachten op de resultaten. Die vrijdag ontving ik de bloedresultaten: de tumormarkers lagen onder de referentiewaarde. Dat stelde me gerust. Het zal wel een goedaardig gezwel zijn, dacht ik.
Op maandag 2 oktober kreeg ik de diagnose: borstkanker. Ik was zo naïef te denken dat deze ziekte alleen vrouwen trof, helaas weet ik inmiddels beter. De grond zakte even onder me weg. Gelukkig was mijn vriendin erbij om me te steunen en mee te luisteren, want veel kwam op dat moment niet meer binnen.
Al snel maakte de schok plaats voor daadkracht. Ik wilde alles weten: wat stond me te wachten? Er volgden extra scans, consultaties, en een afsprakenlijst. Een A4 vol. Ik weet nog dat ik verontwaardigd tegen mijn vriendin zei: ze vragen niet eens of dat in mijn agenda past. Vanaf toen bepaalden de artsen mijn agenda, en dat loslaten vond ik best moeilijk.
Na de onderzoeken werd ik doorverwezen naar de oncoloog. Ons eerste gesprek vond plaats op 12 oktober. Hij legde het behandelplan uit: het ging om een agressieve vorm van borstkanker. Ik vroeg hem: Ga ik dood? Hij antwoordde: We gaan voor een volledige genezing. Het feit dat hij geen garanties gaf, maakte me ongerust.
Op 18 oktober startte de chemotherapie. Pas tijdens die eerste sessie brak er iets in mij,
Ik denk dat ik toen pas echt besefte wat er gaande was. Het werd een intensieve periode, fysiek en mentaal zwaar. In december schakelden we over op een andere chemokuur, die liep tot eind februari. Ondanks alles probeerde ik moed te putten uit kleine overwinningen. De steun van mijn vriendin en de medische zorgen van het team van de borstkliniek trokken me er doorheen.
In maart 2024 onderging ik een mastectomie en verbleef een week in het ziekenhuis. Daarna herstelde ik stap voor stap. Vervolgens begon een intensieve periode van radiotherapie. Dagelijks naar het ziekenhuis, gedurende ruim twee weken. Erg vermoeiend. In de zomer startte ik met oncologische revalidatie. Opnieuw leren vertrouwen op mijn lichaam, opnieuw kracht opbouwen. Ik kwam mezelf vaak tegen.
Sinds juli 2024 neem ik hormonale medicatie en blijf ik voorlopig maandelijks onder controle. Soms zijn er extra onderzoeken, om zeker te zijn dat alles goed blijft gaan. De onzekerheid blijft, maar ik voel vooral dankbaarheid: voor de medische zorg, voor mijn lichaam dat blijft vechten, en voor de mensen die me zijn blijven steunen.
James Van Roosbroeck, geboren in 1971
De arts vertelde me dat er iets in mijn borst zat dat er niet thuishoorde en dat het eruit moest. Ze vroeg of ik diezelfde avond kon terugkomen voor een CT-scan van de thorax, en de volgende ochtend voor een biopsie. Nog steeds redelijk onbezorgd stemde ik toe. Maar toen ik haar kordate telefoongesprek met haar collega hoorde, begon het me te dagen: dit is serieus. Met bevende stem vroeg ik haar of ik kanker had. Ze wilde niets bevestigen en alles eerst uitsluiten.
De volgende dag kreeg ik de biopsie. Een nare ervaring. Daarna was het wachten op de resultaten. Die vrijdag ontving ik de bloedresultaten: de tumormarkers lagen onder de referentiewaarde. Dat stelde me gerust. Het zal wel een goedaardig gezwel zijn, dacht ik.
Op maandag 2 oktober kreeg ik de diagnose: borstkanker. Ik was zo naïef te denken dat deze ziekte alleen vrouwen trof, helaas weet ik inmiddels beter. De grond zakte even onder me weg. Gelukkig was mijn vriendin erbij om me te steunen en mee te luisteren, want veel kwam op dat moment niet meer binnen.
Al snel maakte de schok plaats voor daadkracht. Ik wilde alles weten: wat stond me te wachten? Er volgden extra scans, consultaties, en een afsprakenlijst. Een A4 vol. Ik weet nog dat ik verontwaardigd tegen mijn vriendin zei: ze vragen niet eens of dat in mijn agenda past. Vanaf toen bepaalden de artsen mijn agenda, en dat loslaten vond ik best moeilijk.
Na de onderzoeken werd ik doorverwezen naar de oncoloog. Ons eerste gesprek vond plaats op 12 oktober. Hij legde het behandelplan uit: het ging om een agressieve vorm van borstkanker. Ik vroeg hem: Ga ik dood? Hij antwoordde: We gaan voor een volledige genezing. Het feit dat hij geen garanties gaf, maakte me ongerust.
Op 18 oktober startte de chemotherapie. Pas tijdens die eerste sessie brak er iets in mij,
Ik denk dat ik toen pas echt besefte wat er gaande was. Het werd een intensieve periode, fysiek en mentaal zwaar. In december schakelden we over op een andere chemokuur, die liep tot eind februari. Ondanks alles probeerde ik moed te putten uit kleine overwinningen. De steun van mijn vriendin en de medische zorgen van het team van de borstkliniek trokken me er doorheen.
In maart 2024 onderging ik een mastectomie en verbleef een week in het ziekenhuis. Daarna herstelde ik stap voor stap. Vervolgens begon een intensieve periode van radiotherapie. Dagelijks naar het ziekenhuis, gedurende ruim twee weken. Erg vermoeiend. In de zomer startte ik met oncologische revalidatie. Opnieuw leren vertrouwen op mijn lichaam, opnieuw kracht opbouwen. Ik kwam mezelf vaak tegen.
Sinds juli 2024 neem ik hormonale medicatie en blijf ik voorlopig maandelijks onder controle. Soms zijn er extra onderzoeken, om zeker te zijn dat alles goed blijft gaan. De onzekerheid blijft, maar ik voel vooral dankbaarheid: voor de medische zorg, voor mijn lichaam dat blijft vechten, en voor de mensen die me zijn blijven steunen.
James Van Roosbroeck, geboren in 1971